Konspiracyjne produkcja palnej broni strzeleckiej w Polsce podczas II wojny światowej była działaniem podziemnym, mającym na celu zaopatrzenie polskiego ruchu oporu w broń niezbędną do walki z okupantem. Proces ten polegał na tajnym produkowaniu broni w warunkach ograniczonych możliwości technicznych i materiałowych, często w prowizorycznych warsztatach ukrytych w piwnicach, lasach czy nawet w mieszkaniach prywatnych.
W głębokiej konspiracji.
Wymagania i zasady konspiracyjnej produkcji broni palnej były ściśle przestrzegane przez komórki wytwórcze, jednak nawet przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności, wpadki zespołów i poszczególnych konspiratorów były nieuniknione. Pomimo to zagrożone montownie oraz warsztaty często w porę udawało się ewakuować, po czym wznawiały one pracę w nowym miejscu. Spontanicznie rodziły się też nowe inicjatywy, a poszerzający się krąg konspiratorów codziennie ocierał się o śmierć, walcząc o wolną Polskę.
Podziemne portfolio producentów.
Od 1939 do 1945 r. produkowano elementy niezbędne do wytworzenia broni palnej oraz pistolety maszynowe w wielu ośrodkach, montowniach oraz zakładach produkcyjnych. W podziemiu produkowano broń taką jak:
- Pistolety Maszynowe „Błyskawica” montowane w Warszawie przy Placu Grzybowskim 3/5
- Pistolety maszynowe KOP/PAL,
- Świętokrzyskie KISy,
- Skarżyskie Steny,
- Suchedniowskie Steny,
- Radomskie Steny,
- Rzeszowskie Steny,
- Lwowskie Steny,
- Warszawskie Steny,
- Krakowskie Steny,
- Pistolety maszynowe Choroszmanów,
- Opatowskie Bechowce,
- Inne peemy nieprodukowane seryjnie,
- Pistolet ViS wz. 35.
Bilans wytwórczy.
Bilans konspiracyjnej produkcji ręcznej broni palnej w okupowanej Polsce w latach 1939-1945 można mierzyć wskaźnikiem około 2100 sztuk. Taki dorobek produkcyjny zdecydowanie wysuwa Polskę pod względem ilości produkowanych peemów i innych rodzajów broni na czołową pozycję wśród krajów okupowanej Europy i świata nawet przed ogarniętą przez ruch partyzancki Jugosławią czy okupowanych terenów sowieckich.
